****
Trouw, 11 maart 2013
Er is steeds vaker sprake van allianties tussen makers die artistieke uitganagspunten delen en die niet per se uit één discipline hoeven te komen. De productie |Intergalactic|, gemaakt door choreograaf Andrea Bozic, geluidskunstenaar Robert Pravda en beeldend kunstenaar Julia Willms, is een voorbeld van hoe een voorstelling zich los kan zingen van interdisciplinaire grenzen. Twee performers, Boyic en Willms zelf, leggen beurtelings een plakkaat op de grond en begeleiden de handeling met het benoemen van de kleur> wit of zwart. De handeling wordt uitgebreid met richting: lopen naar links, of naar rechts. Dan worden vragen hardop uitgesproken: als dit links is, wat is dan extreem/links, en ziet alles er mischien beter uit met een beetje zwart? Ofwel: hoe 'zeker' kunnen we zijn van 'vaststaande' parameters om de werkelijkheid te duiden?
Die existentiële vraag, volgens de makers een uitnodiging om de wereld eens anders te bezien, wordt doorgetrokken in de maquette op toneel van de zwarte theaterbox waarin we ons bevinden, en waarin toch steeds iets anders gebeurt. In videoprojecties zien we dezelfde performers, steeds in een nét iets andere handeling dan realtime op het podium.
Hoe eenvoudig de voorstelling aanvangt, gaandeweg komen al onze zinteugen op scherp te staan. De minimale beweging van de performers verweeft zich met het geluid dat van hoek naar hoek kolkt, en met de belichting.
Zo goochelen de makers met onze perceptie van de ruimte en wordt onze werkelijkheid aan het kantelen gebracht. Als de begrippen 'wit' en 'zwart', 'links' en 'rechts' bijna achteloos aan thema's als haat en globalisme worden gekoppeld, waarbij wordt geciteerd uit een speech van Hitler uit 1933, is onderliggende boodschap duidelijk: gaan we erin mee, of is er ook iets anders mogelijk? (Ja dus). Dan slingert het filosofische uitgangspunt iets te kort door de bocht. En toch: een knap staaltje van letterlijk buiten-de-box-denken.
Gepubliceerd in Trouw op 11 maart 2013
